•• 8. Niczym agent James Bond

            W prawej dłoni ściskałam małą torebkę, w której ukryty był mały aparat fotograficzny, moje przybory do makijażu i telefon. Sama nie wiem, jak udało mi się to wszystko upchnąć w tak małym miejscu. To chyba cud, a jeśli to cud to na pewno mam pomoc z niebios i wszystko mi się dzisiaj uda! Drugą dłoń zaopatrzoną zaś miałam w prostokątną, plastikową plakietkę, na której widniało moje imię i nazwisko. To dzięki niej, mogłam przekroczyć drzwi, za którymi znajdowała się impreza, czyli afterparty. Na odrobinę bolących mnie nogach kierowałam się tuż za Tomem, a wokół nas krążyli ochroniarze chłopaków z zespołu. Zerkałam na nich co chwilę niepewnie. Jak zareagowaliby, gdyby zauważyli mały aparat, kryjący się w mojej kopertówce? Na szczęście nikt nie zamierzał mnie przeszukiwać! Chyba nie podejrzewaliby, że do tej malutkiej torebki wcisnę zabójczy sprzęt?

Gdy tylko zatrzymała nas ochrona strefy vipowskiej, wyciągnęłam przed siebie plakietkę, niczym jakiś identyfikator, który potwierdzał moją tożsamość, a ochroniarz tylko pokiwał głową, pozwalając mi wejść do środka. Chłopaków wcale nie legitymował. Byli w końcu dobrze znani i często widywani na takich przyjęciach.

            Niczym agent James Bond, z gracją i kocią sprawnością przemknęłam obok stolików i wygodnych, fioletowych puf ustawionych na drewnianej posadce. Głośna muzyka rozbrzmiewająca na sali skutecznie tłumiła stukanie moich butów na wysokim obcasie, a dym unoszący się kilka centymetrów nad powierzchnią podłogi sprawiał wrażenie mgły, w której, w niedługim czasie, zniknie wszystko i wszyscy. W jednej dłoni ciągle kurczowo trzymałam kopertówkę, gdyż nie zamierzałam rozstać się z nią choćby na krok. Ciągle jednak zastanawiałam się nad swoją misją. Jak miałam się niby przemknąć z aparatem fotograficznym obok Toma? To wydawało się być wręcz niewykonalne, jednak już moja w tym głowa, aby wszystko poszło po mojej myśli.

            Czując jak dłoń Toma oplata moją, udałam się w stronę vipowskiego baru. Cała jego powierzchnia wyglądała jak skrzący się, czarny marmur, który otaczało przygaszone, wręcz romantyczne światło. Wysokie szklanki, kieliszki i inne naczynia połyskiwały ustawione w równym rządku lub wisiały pod podwieszanym sufitem. Barman, jak i obsługa, ubrani byli w stroje galowe, na które składały się czarne spodnie, kamizelka, biała koszula i wypolerowane na błysk buty. Łatwo było zauważyć, że z dużą uwagę przygotowali się na dzisiejsze wydarzenie.

            Tom powoli oparł się o blat, który był nieskazitelnie czysty i z lekkim uśmiechem zamówił dla nas drinki. Nie miałam pojęcia, jakiego wybrał dla mnie, wiedziałam tylko, że najlepiej byłoby gdyby Tom wypił ich sporo. Z niepewnością wymalowaną na twarzy, chwyciłam gustowny kieliszek i kilkoma łykami wychyliłam jego zawartość. Poczułam ostry smak alkoholu, przełamanego przez słodkawy smak malin i innych dodatków. Prawie się jednak nie wzdrygnęłam, kiedy Tom zerknął na mnie spod uniesionej brwi. Po chwili zwrócił się do barmana:

            - Jeszcze jednego dla tej pani.

            Pojedynczy banknot wylądował na gładkiej powierzchni i dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak duże zarobki musi mieć tutaj obsługa, a przede wszystkim napiwki, które teraz serwował im Tom. Może powinnam się przebranżowić? Rzucić studia i zostać barmanką na ekskluzywnych przyjęciach!

            Siedziałam wraz z ekipą zespołu na wygodnych sofach. Prześwitująca zasłonka częściowo oddzielała nas od pozostałej części sali, w której co chwila wybuchały gromkie śmiechy i okrzyki radości podpitych gwiazdorów. Mimo głośnej muzyki, wciąż były dobrze słyszalne i moje wrażliwe ucho miało świadomość, że czas zrobić zdjęcie temu zbiorowisku. Ciągle pamiętałam, że Tom wie, o mojej cyfrówce schowanej w torebce, dlatego musiałam być bardzo uważna. Najlepszym rozwiązaniem byłoby wymyślenie jakiegoś logicznego planu, jednak ja go jak zwykle nie miałam. Nie miałam pojęcia jak niezauważenie wyjąć aparat i sfotografować nim ludzi. Zerknęłam w stronę oddzielającej nas zasłonki. Już przez nią mogłam dostrzec, że nikt nie tańczy, w końcu to była gwiazdorska impreza. A gwiazdorska impreza polega na trzymaniu kolorowego drinka, śmianiu się, zagadywaniu ludzi z branży i ubijaniu interesów. Tutaj nikt nie chce zrobić z siebie idioty, choć niektórym zatrzęsie się ręka i wypiją kilka kropel za dużo alkoholu. Takie zdjęcia są ciekawe, bo żaden zwykły śmiertelnik nie może się tutaj dostać.

            - Pójdę po kolejnego drinka, Tom – szepnęłam mu do ucha. Widziałam, że na jego ciele pojawiła się delikatna gęsia skórka, spowodowana moim oddechem. – Przynieść ci też?

            - Zostań, możemy poprosić obsługę.

            - Nie jestem przyzwyczajona do takiego usługiwania – wyrzuciłam z siebie i przygryzłam wargę. Zanim jednak Tom zdążył jakkolwiek zareagować, wstałam i natychmiast przecisnęłam się między ludźmi.

            Gdy stanęłam wśród innych na nieosłoniętym gruncie, poczułam się znów malutka i zagubiona. Jednocześnie jednak miałam świadomość, że nikt mnie tutaj nie zauważa. Kobiety poubierane w drogie sukienki, obwieszone biżuterią kosztującą majątek i wymalowane długotrwałą szminką wdzięczyły się do panów, a panowie do nich. Zanim faktycznie ruszyłam do baru, oparłam się ukradkiem o wysoką kolumnę, podtrzymującą sufit. Moja dłoń o idealnie zadbanych paznokciach powędrowała w stronę torebeczki. Uchyliłam ją nieznacznie i wyciągnęłam aparat. W pomieszczeniu, w którym było przyciemnione oświetlenie, co chwila przerywane migoczącym światłem, nikt nie zwrócił uwagi na to, co robię, przynajmniej na razie. A ja sprawnie włączyłam swój sprzęt, a pokrętło aparatu przesunęłam na tryb manualny. Ustawiłam wszystkie funkcje tak, aby udało się zrobić jakieś zdjęcie bez lampy błyskowej. Szanse, że wyjdzie dobre były nikłe, z powodu długiego czasu naświetlania, jednak to była moja jedyna opcja, którą mogłam wykorzystać. Zgrabnie zakryłam aparat swoją niewielką torebką, a zza jej kształtu wystawał tylko mały obiektyw. Idąc w stronę baru trochę na oślep robiłam zdjęcia. Co chwila przystawałam, pod pretekstem rozejrzenia się i skontrolowania tego, gdzie właściwie się znajduję. Nie mogłam pozwolić na to, aby zdjęcia wyszły zbyt bardzo rozmazane, bo wtedy i tak nic na nich nie będzie widać! To graniczyło z cudem, jednak trzymałabym za niego kciuki, gdybym tylko nie miała zajętych rąk.

            Po ciężkiej drodze dotarłam w końcu do baru. Zgrabnie wsunęłam się na zbyt wysoki dla mnie stołek i obciągnęłam sukienkę, aby zasłonić trochę nogi. Moja lewa ręka wciąż spoczywała na sprzęcie fotograficznym, zaś prawą podparłam podbródek, obserwując zestaw trunków.

            - Co sobie pani życzy? – Przystojny barman uśmiechnął się do mnie znad idealnie złożonej ścierki, którą właśnie trzymał w dłoniach.

            - Niech pan mi coś poleci. Dwa razy to samo poproszę. – Uśmiechnęłam się do niego najładniej jak potrafię i zamrugałam oczami o długich, wytuszowanych rzęsach. Tak jak się spodziewałam, na chłopaka ten trik nie zadziałał, prawdopodobnie doskonale zdawał sobie sprawę, że nie jestem żadną bogatą piosenkarką. Trudno, i tak dam sobie radę. Gdy tylko barman odwrócił się do mnie tyłem, ja także skierowałam wzrok w stronę pozostałej części sali. Prawie nikt nie kręcił się przy barze, gdyż większość korzystała z obsługi, która donosiła im wszystko do każdego miejsca, jakie wskazali. Wybrałam odpowiedni moment i nacisnęłam spust migawki, starając się nawet minimalnie przy tym nie poruszyć. Długi czas naświetlania mógł zepsuć każde zdjęcie.

            - Proszę bardzo.

            Podskoczyłam gwałtownie usłyszawszy uprzejmy głos obsługującego mnie chłopaka. Zerknęłam na niego jak spłoszona antylopa, a on wskazał tylko na gotowego drinka. Odetchnęłam z ulgą, a na mojej twarzy momentalnie pojawił się uśmiech. Po chwili jednak mina mi zrzedła. Po pierwsze nie miałam dla niego żadnego napiwku! Niech to psia krew, od razu widać, że żadna ze mnie gwiazda. A po drugie, to ręce mam dwie, drinki są dwa, a do tego jeszcze torebka i aparat. Cholera, chyba pomyliłam się w obliczeniach.

            - Coś się stało?

            Dociekliwy chłopak spytał mnie o to, gdy tylko zrobiłam z ust pełen konsternacji dziobek. A niech to! Tak łatwo ze mnie czytać? Nic dziwnego, że rzadko mogę poradzić sobie z domyślnym Tomem.

            - Nic się nie stało – odpowiedziałam szybko.

            Jeszcze raz wykorzystałam chwilę i nacisnęłam spust migawki. I… nic. Jeszcze raz powtórzyłam zabieg. Znów nic! No nie, nie teraz te problemy! Po chwili ukradkiem włączyłam i wyłączyłam cyfrówkę, a na jej małym ekraniku zamigotała mi czerwona bateria. Oj, oj… Robi się nieciekawie! Wsunęłam aparat do kopertówki i wyciągnęłam cieniutki, posrebrzany paseczek, który założyłam na ramię. W dłonie chwyciłam dwa drinki i wstałam ze stołka. Zachwiałam się niepewnie, zapomniałam, że są takie wysokie! Zawartość drinków zachybotała niebezpiecznie, jednak nie uroniłam ani kropli. Plan polegał na tym, aby dostać się do toalet. Rozejrzałam się w poszukiwaniu odpowiedniego kierunku, a po chwili zamarłam, gdy moje oczy natrafiły na wysokiego chłopaka z czarnymi warkoczykami spływającymi po ramionach. Zmrużyłam groźnie brwi i wbiłam w niego uważniej wzrok.

            Mój chłopak kiwał się lekko na nogach i uśmiechał czarująco do długonogiej szatynki. Dziewczyna tylko odrobinę zadzierała głowę, by patrzeć mu w oczy – była wysoka, a w bardzo wysokich szpilkach jej wzrost był co najmniej imponujący. Jako kurdupel, nawet w wysokich butach nie mogłam się jej równać. Jej dłoń machinalnie zakręcała na palce ciemne włosy, a z ust nie znikał zalotny uśmiech. Poczułam jak na moje policzki wstępuje rumieniec zdenerwowania i zacisnęłam mocniej palce na nóżce kieliszka. Wypchnęłam pierś do przodu i śmiałym krokiem ruszyłam do Toma. Byłam zazdrosna, nie ukrywam tego. Czas skończyć ten niewinny flirt, uznałam, gdy zobaczyłam jak jej dłoń odziana w tipsy wystrzela w stronę jego gładkiej szyi.

            - Ehem… - chrząknęłam znacząco, podchodząc do Toma i patrząc się prosto na kobietę, która ośmieliła się podrywać mojego chłopaka.

            - Szukałem cię właśnie – gitarzysta mruknął do mojego ucha, a ja uśmiechnęłam się do niego pobłażliwie.

            - Widziałam, bardzo aktywnie – stwierdziłam wymownie i podałam mu drinka. Po chwili namysłu podałam mu jeszcze swojego. – Mógłbyś zanieść je do stolika? Muszę odwiedzić toaletę.

            - Wróć zaraz. – Spojrzał na mnie znacząco, a ja uśmiechnęłam się tylko uspokajająco i ruszyłam w przeciwną niż on stronę.

            Gdy tylko straciłam go z widoku, przyśpieszyłam krok na tyle, ile było to możliwe w tych szpilkach. Szybko dotarłam do toalety. Już na wstępie przywitała mnie delikatna muzyczka w tle, która przyjemnie wypełniała spędzony tutaj czas. Wszystko wypolerowane było na błysk, nad umywalkami wisiało jedno, lecz bardzo długie i szerokie lustro, opatrzone w lampki, które umożliwiały dokładne przyjrzenie się sobie i swoim niedoskonałościom. Podłoga wyłożona była nie zwykłymi, tanimi płytkami, a gustownym gładkim kamieniem.

            Rozejrzałam się dookoła, sprawdzając, czy jest tutaj ktoś oprócz mnie. Nikogo nie zauważyłam, mimo wszystko ruszyłam w stronę kabin, aby być pewną, że nikt mnie nie przyłapie na zmienianiu baterii w aparacie. Nie można zapominać, że kamery widzą wszystko! Chyba że nie ma powodu by sprawdzać nagrania…

            Szybko weszłam do kabiny i zamknęłam za sobą intensywnie czerwone drzwi. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to tapeta dżungli, którą wyklejona była ściana, przy której znajdował się sedes. Wytrzeszczyłam oczy, jednak śmiało opuściłam klapę i usiadłam na niej. Wyjęłam aparat, baterie i wprawnie je zmieniłam. Zadowolona z siebie uruchomiłam sprzęt, ten jednak nadal odmawiał mi posłuszeństwa.

            - Co jest? – szepnęłam sama do siebie i jeszcze kilka razy włączałam i wyłączałam urządzenie. Po chwili zadziałał i zrobiłam zdjęcie dżungli za moimi plecami. Klik, poniosło się echem po pomieszczeniu, a ja uradowana aż podskoczyłam do góry, siedząc ciągle na klapie sedesu.

            - Jasmine, oddaj aparat!

            Przeszył mnie zimny dreszcz. Czy, czy… Czy Tom stał za drzwiami kabiny i mnie podsłuchiwał?! Udam może, że mnie tu nie ma. To chyba najlepsze rozwiązanie, a o uzna, że coś mu się przywidziało! Cisza wypełniająca pomieszczenie była wręcz nie do wytrzymania. Dźwięki łagodnej muzyki wcale mnie nie uspokajały, wręcz przeciwnie. Ciągle myślałam o tym, że zostanę przyłapana. A najgorzej czułam się z tym, że zawiodę wtedy zaufanie Toma. Przełknęłam głośno ślinę, nie poruszając się nawet o krok. Ciągle siedziałam na tej klapie z dżunglą za moimi plecami!

            - Jasmine, wiem, że tam jesteś. – Zapukał w drzwi, a ja powoli i najciszej jak potrafiłam podniosłam się z klapy. Ha! Zero dźwięku, jestem mistrzynią skradania się nawet w toaletach. Po chwili jednak dźwięk wydobywający się z kibelka zmroził mi krew w żyłach. Spojrzałam na niego odruchowo i złapałam się za głowę. Że też nie pomyślałam, że w tak ekskluzywnej toalecie spuszczanie wody jest na czujnik ruchu! Gdy tylko woda z donośnym dźwiękiem przeleciała do odpływu, zacisnęłam oczy w oczekiwaniu.

            - Nadal twierdzisz, że cię tam nie ma? – Miałam wrażenie, że Toma mimo złości bawi ta sytuacja. – Jeśli zaraz nie wyjdziesz, pójdę po ochronę i powiem, żeby otworzyli drzwi, bo prawdopodobnie zemdlałaś.

            - Ale z ciebie drań! – wyrzuciłam z siebie, a po chwili po pomieszczeniu poniósł się dźwięk otwieranego zamka. Spojrzałam na niego z wyrzutem i odepchnęłam wychodząc. Nie będę wspominać, że to przecież toaleta dla pań.

            - Czekaj, czekaj. – Złapał mnie za rękę nim zdążyłam się oddalić. Odwrócił mnie w swoją stronę i zakleszczył dłonie na moich ramionach. Zniżył swoja twarz i popatrzył mi w oczy. – To gdzie ten aparat?

            Wywróciłam młynek oczami. Byłam już naprawdę zmęczona tymi pytaniami, ile można je zadawać? Mój aparat bezpiecznie leży w mojej torebce i nikt go nie dostanie.

            - Nie ma o czym mówić, Tom – powiedziałam spokojnym, zrównoważonym głosem, patrząc uważnie w jego ciemne, głębokie jak studnia oczy. – Czy moglibyśmy wrócić na imprezę?

            Moje błagalne spojrzenie chyba musiało zadziałać, bo Tom postanowił dać mi spokój. Przynajmniej tak mi się wydawało. Puścił moje ramiona i wspólnie przeszliśmy w stronę nieskazitelnych niczym kryształ umywalek. Poczułam, jak ciepła dłoń chłopaka wkrada się na moje ramię i uśmiechnęłam się do siebie. Mogę wybaczyć mu to szpiegowanie, w końcu sama przemycam na imprezy aparat fotograficzny i zachowuję się jak typowy paparazzo. No dobra, nie do końca typowy, ale w pewnym sensie…

            - Zaczekaj chwilkę – mruknęłam, po czym swoje kroki skierowałam w stronę lustra. Moje szpilki dźwięcznie stukały w pustym pomieszczeniu, zakłócając relaksacyjną muzykę. Stanęłam przy gładkiej tafli i nachyliłam się, oglądając stan mojego makijażu. Sięgnęłam lewa ręka w stronę torebki, którą położyłam tuż obok umywalki, gdy jednak na nią nie natrafiłam, spojrzałam w tamtą stronę.

            - Tom! Jak możesz?

            Stał z uśmiechem wymalowanym na pełnych, malinowych wargach.

            Zanim zdążyłam pomyśleć, rzuciłam się na jego uniesiona rękę, trzymającą moją torebkę. Złapałam za jego nadgarstek starając się dotrzeć do mocno zaciśniętych na materiale palców. On za to z wysiłkiem uniósł rękę, na co stałam się bezradna, gdyż nawet z podskokami nie mogłam dosięgnąć swojej własności. Tuz obok mojego ucha potoczył się jego perlisty śmiech. Spojrzałam na niego z wyrzutem, czując jak moja twarz staje się zarumieniona z wysiłku, a stopy odczuwają dyskomfort w wysokich szpilkach, które jednak nie dawały mi dominacji wzrostowej nad Tomem. Zmrużyłam groźnie oczy, po czym złapałam go gdzieś w okolicy łokcia, z nową zażyłością szarpiąc jego ręką. Czułam, że ciężko będzie mi wygrać tę szamotaninę, a dodatkowo czułam się pod ciągłym obstrzałem. W każdej chwili ktoś mój tu wejść i zobaczyć jeden z najbardziej komicznych obrazków w swoim życiu. Przystąpiłam więc do intensywniejszego ataku. Moje palce lewej reki wbiły się pomiędzy jego żebra, a on zgiął się w pół. Uśmiech na jego twarzy zmienił się w lekki grymas, gdy jego palce rozwarły się, a moja torebka niebezpiecznie zachybotała na jego dłoni!

            - Ha! – okrzyk radości już wydobył się z mojej krtani, gdy byłam pewna, że zaraz ją upuści. Stało się jednak cos innego. Torebka magicznie otworzyła się, a aparat gwałtownie wyleciał z niej pod wpływam siły grawitacji. To działo się jak w zwolnionym tempie. Mój wzrok śledził jego lot, jednak ciało nie zdążyło zareagować. Obudowa roztrzaskała się na solidnej kamiennej posadce, a mi wymknął się przeciągły jęk niezadowolenia. Odskoczyłam szybko od Toma i popędziłam w kierunku swojego sprzętu, mojej kochanej, pomocnej, malutkiej i delikatnej cyfrówki.

            - Niee… - mówiłam jak w transie. Wiedziałam, że zdjęcia znajdują się na nieuszkodzonej karcie pamięci, jednak sam aparat do niczego się już nie nadawał. – Jak mogłeś? – burknęłam oburzona, nie patrząc nawet na chłopaka. Powoli  starannie zbierałam odłamane elementy z obudowy i innych części. Podniosłam się z podłogi, w jednej ręce trzymając szczątki z mojego aparatu. Drugą ręka szybko poprawiłam włosy i zerknęłam w lustro, chcąc się upewnić, że nadal wyglądam względnie dobrze. Gdy za moimi plecami wydobył się jakiś szmer, odwróciłam głowę, jednak nic nie zauważyłam. Z ostentacyjnością otworzyłam torebkę i wsypałam do niej zawartość dłoni. Tom popatrzył na mnie z uniesiona brwią, jednak ja tylko wzruszyłam ramionami.

            - Jasmine, nie chciałem… a właściwie chciałem, ale nie powinnaś być zła.

            Podszedł do mnie, podczas gdy ja splotłam ręce na piersiach. Gdy jego palce wkradły się na mój podbródek i uniosły moją twarz ku swojej, łaskawie zwróciłam na niego wzrok. Jestem zła, mam nadzieję, że zdaje sobie z tego sprawę.

            - Przepraszam – powiedział wprost w moje wargi, a ja drgnęłam nieznacznie, czując jego bliskość.

            - Jestem zła – wyznałam, jakby to nie było oczywiste. – Nie możesz na każdym kroku mi przeszkadzać. To znów moja praca i chcę ją wykonywać na tyle dobrze, na ile potrafię. Czasami musisz iść na ustępstwa.

            - Lepiej nie mówmy tutaj na ten temat – uciął dyskusję. Zamiast jednak obrażony odsunąć się ode mnie, delikatnie odgarnął ustylizowane włosy za moje ucho i pociągnął smukłym palcem po moim policzku. Schylił się lekko do mnie, a wtedy poczułam jak jego zmysłowe wargi przyjemnie trącają moje. Dotknęłam jego gładkiej szyi i wplotłam palce w warkoczyki, odwzajemniając pieszczotę. Znów poczułam w brzuchu przyjemne łaskotanie, które wiązało się z jego obecnością. Ponownie upuściłam torebkę i drugą ręką dotknęłam jego torsu.

            Ciągle jeszcze muskałam jego usta, kiedy do moich uszów dotarł delikatny szelest uchylanych drzwi, a muzyka dobiegająca z afterparty przyćmiła tę relaksującą, panującą w łazience. Powoli odsuwałam się od Toma, zaniepokojona tym odgłosem, kiedy usłyszałam cichy dźwięk wydobywający się z migawki aparatu. Za chwilę kolejny poniósł się echem po pomieszczeniu, a moja twarz automatycznie odwróciła się w stronę źródła dźwięku. Osłupiała uchyliłam usta, obserwując paparazzo, który z entuzjazmem wykonywał kolejną serię zdjęć. Poczułam, jak pod moją ręką napinają się mięśnie Toma. Nim zdążyłam zareagować, wyrwał się z mojego uścisku i ruszył w stronę fotografa.

----------------------------------------------------------

Na pewno są błędy, bo tak średnio starannie to sprawdziłam. Możecie śmiało pisać w komentarzach, jak coś zauważycie.