•• 4. Pretekst do interesów

            Miał kaca, jednak przemógł się i gdy tylko zdążył zapełnić żołądek zimną wodą, ruszył na dół. Ten poranek nie należał do najlepszych, zwłaszcza, że w jego głowie tliły się wydarzenia z zeszłej nocy. Kiedy tylko pojawił się na dole, obiegł spojrzeniem pomieszczenie. Momentalnie poczuł serce mocniej obijające się o jego żebra, a wtedy prawie zapomniał o intensywnym, porannym bólu głowy. Krew krążyła w jego żyłach szybciej niż zazwyczaj, a on sam czuł, że traci rozsądek i zdolność do trzeźwego myślenia.

            Gdy tylko natknął się na wystraszone spojrzenie, żwawym krokiem ruszył zaraz za blondynką, która zaczęła oddalać się w stronę łazienki. O nie, nie pozwoli jej tak zniknąć. Nie jej, osobie, przy której czuł to coś. Nie wiedział dokładnie, co to było, wiedział tylko, że nie jest to coś zwyczajnego i pospolitego. Szybko skupił się na tym, żeby dogonić dziewczynę. Kiedy już był tuż za nią, zacisnął dłoń na jej ramieniu i przyciągnął w swoją stronę, nie pozwalając odejść dalej.

            - Musimy porozmawiać – szepnął, spoglądając w jej uważne i wystraszone oczy.

            - Nie chcę o tym rozmawiać, chcę tylko jak najszybciej wrócić do domu – Margo odpowiedziała hardo, unikając jego ciemnego spojrzenia. Jej słowa tylko utwierdziły go w przekonaniu, że dobrze pamięta, co się stało ubiegłej nocy. Popatrzył na nią niedowierzająco i pociągnął w stronę łazienki, gdzie nikt się nie kręcił.

            - Nie wierzę… dlaczego to zrobiłaś?

            - Bill, byłam pijana, co ty sobie wyobrażałeś? – spytała ordynarnym tonem, a jego serce pękło. Mimo to, nie poddawał się.

            - Nie mogę uwierzyć. Wydawało mi się…

            - Skarbeńku, przepraszam, że cię zawiodłam, ale nic z tego! – Szybko uprzedziła kolejne słowa, które płynęły z jego ust. Nagle zachwiała się lekko, gdy chłopak wziął jej twarz w dłonie.

            Poczuwszy delikatne dłonie spoczywające na gładkich policzkach, zamurowało ją całkowicie. Nie wiedziała, co on sobie myśli, wiedziała jedynie, że trzeba wybić mu to z głowy. Nie zdążyła jednak nic zrobić, gdyż chłopak namiętnie wpił się w jej wargi. Cichy pomruk niezgody wydobył się z jej ust, gdy stęskniony przylgnął do niej. Jej oczy powiększyły się do nienaturalnej wielkości. Szukając jego ciała, oparła dłonie na jego barkach, po czym zaczęła odpychać go od siebie. Gdy tylko odsunął się nieznacznie, odetchnęła ciężko i podniosła rękę, zamierzając go spoliczkować. Po chwili jednak opuściła ją i zerknęła na niego zmęczonymi oczami.

            - Nie chcę się kłócić. Masz mi po prostu dać spokój – mruknęła spokojnie. Chwilę później weszła do łazienki, zamykając się od wewnątrz.

            Czarnowłosy chłopak przez dłuższą chwilę stał nieruchomo w tym samym miejscu. Do jego uszów dolatywał dźwięk lecącej wody. Zastanawiał się, dlaczego to zrobiła. Jak mogła twierdzić, że to nic dla niej nie znaczyło, skoro na pewno było inaczej? Jego oddech stał się szybszy, kiedy zdenerwowany uderzył dłonią w ścianę. Po chwili oparł się o nią, chcąc uspokoić rozedrgane nerwy.

            Tak bardzo chciał znaleźć kogoś bliskiego swojemu sercu. Tak bardzo chciał móc z kimś dzielić się swoim uczuciem. Gdy myślał już, że to wszystko przepadło, pojawiła się ona, blondynka o piwnych oczach, która zmieniła jego spojrzenie na kobiety. Teraz nie widział żadnej innej, tylko ją i musiał jakoś zadziałać. Jak miał jednak to zrobić, kiedy wewnątrz czuł pustkę? Coś mu podpowiadało, że został wykorzystany.

*

            - Do zobaczenia! – Zamykając drzwi, żegnałam już ostatnich imprezowiczów. Gdy tylko wszyscy wydostali się na zewnątrz, odetchnęłam ciężko i oparłam się o chłodną powierzchnię drzwi. Przez moje ciało momentalnie przeszedł dreszcz zimna. Wzdrygnęłam się lekko. W szybkim tempie na bose stopy założyłam pantofle i poprawiłam bluzkę z długim rękawem, którą na siebie wciągnęłam. Słysząc ciche kroki Toma gdzieś w kuchni, odsłoniłam jasną firankę. Zerknęłam w kierunku moich znajomych, którzy niedawno opuścili dom. Przymrużywszy lekko oczy, które nie przywykły jeszcze do oślepiająco białej, świeżej warstwy śniegu, szukałam ich wzrokiem, jednak wszyscy zdążyli już zniknąć za bramą i udać się do swoich domów. Nagle zamarłam, wpatrując się w jeden, szczególny punkt. Przełknęłam głośno ślinę i odwróciłam wzrok, mrugając gwałtownie. Po chwili jednak znów ta sama postać przykuła moje spojrzenie. Zerknęłam w stronę salonu, sprawdzając, gdzie krzątają się bliźniacy. Gdy mój wzrok nie napotkał żadnego z nich, szybko złapałam za płaszczyk, wiszący na wieszaku i wciągnęłam go na siebie. Bose stopy wsunęłam w kozaki i wyszłam na zewnątrz.

            Odetchnęłam mroźnym powietrzem, które musnęło moje policzki i wsunęłam dłonie do kieszeni, chcąc dać im choć trochę ciepła. Widząc parę, powstającą pod wpływem mojego ciepłego oddechu, ruszyłam do przodu, powoli schodząc po krótkich i oszronionych schodkach. Uważając, aby się nie poślizgnąć, zagłębiłam się jak tylko mogłam w materiał, który okrywał moje ciało. Gdy stanęłam na wąskim chodniczku, który wiódł do domu, spojrzałam na niego jeszcze raz. Znów tutaj był. Może miał jakąś ważną sprawę? Może komuś coś się stało i dlatego musiał się ze mną skontaktować? Nie rozumiałam, o co tutaj chodzi, ale ruszyłam ku niemu, brnąc przez sypki śnieg.

            Powolnym tempem dotarłam do bramy wjazdowej. Stanęłam przy niej, zerkając, jak wysoki chłopak podchodzi do mnie zdecydowanym krokiem.

            - Co ty tutaj robisz? – spytałam donośnym szeptem, jakby bojąc się, że ktoś nas usłyszy.

            - Przyszedłem z tobą porozmawiać – wyjaśnił, a ja popatrzyłam na niego sceptycznie.     Poczułam jak moje wnętrze zaczyna się gotować. Odetchnęłam głęboko, opanowując emocje, które próbowały wydostać się poza mój organizm i odreagować na Davinie.

            - Davin… - W moim głosie słyszalne było ostrzeżenie. – Nie pogrywaj sobie ze mną. Dobrze wiesz, że gdyby cię zauważyli, to nieźle by ci się oberwało. Lepiej idź stąd jak najszybciej, a jak nie, to sama ich zawołam! – Podniosłam głos, czując, że zaraz wybuchnę, jeśli ten osobnik zaraz nie zniknie z moich oczu, razem z tym żałosnym wyrazem twarzy.

            - Ja sobie pogrywam? – Jego ton zmienił się.

            Popatrzył na mnie wściekłymi oczami, które były mi tak bardzo obce. Nadal pamiętałam chwile spędzone razem z nim, wtedy zerkałam na niego i wydawało mi się, że widzę ciepło i ukojenie. To było coś, co teraz znikło już na zawsze.

            – Twój chłopak pewnie nie powiedział ci o tym, że zapłacił mi za danie wam spokoju? Mnie się nie da kupić – warknął i zerknął na mnie z wyższością. Moje ciało przeszedł dreszcz i zastygłam, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. To prawda?! Jak to możliwe, że Tom nic mi nie powiedział?!

            - Ja… - zająknęłam się. Nic nie wiedziałam, nie miałam pojęcia, że Davin wziął od niego pieniądze, za to, że wreszcie będę miała spokój. – Trzeba było nie brać tych pieniędzy, skoro nie jesteś przekupny, kretynie. – Wydobyłam z siebie resztki zacięcia i odwagi, aby wypowiedzieć te słowa.

            Po chwili odwróciłam się na pięcie i prawie biegnąc wróciłam do ciepłego wnętrza domu. Gdy tylko pociągnęłam za klamkę, na swojej drodze napotkałam zaciekawione spojrzenie Toma. Zerkał na mnie z góry, jakby czekając na wyjaśnienie tego, gdzie byłam. Nic nie powiedziałam, tylko weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi.

            - Gdzie byłaś?

            To pytanie dotarło do mnie, gdy odwieszałam płaszcz. Będąc odwrócona do niego tyłem, przymknęłam oczy, pod którymi pojawiła się wilgoć. Po chwili zamrugałam gwałtownie, aby pozbierać się w całość i wzięłam wdech.

            - Był tutaj Davin – wyznałam, przejeżdżając dłonią po gładkim materiale płaszcza.

            - Że co?!

            Jego dłoń zacisnęła się na moim przedramieniu, odwracając mnie w swoją stronę. Zerknęłam na jego zdenerwowaną twarz i westchnęłam.

            - Po co tam poszłaś?! Trzeba było mnie zawołać, zająłbym się nim! – Jego przejęty głos wdarł się do moich uszów, więc przymknęłam lekko powieki. Kątek oka zauważyłam, że jego wrzaski zaalarmowały Billa, który natychmiast pojawił się w progu, zerkając na nas z zaciekawieniem. – A właściwie, to…

            Ruszył w kierunki drzwi, przesuwając mnie na swoją lewą stronę.

            - Ej, ej! Nigdzie się nie wybierasz! – krzyknęłam, stając między nim a drzwiami. Mimo że byłam od niego o głowę niższa, z siłą położyłam dłonie na jego barkach i zatrzymałam go, na wypadek, gdyby chciał zrobić coś głupiego. Popatrzył na mnie zrezygnowany, a ja spuściłam głowę. – Znów dasz mu pieniądze, żeby trzymał się ode mnie z daleka? – szepnęłam, jednak byłam pewna, że to wszystko dosłyszał, gdyż jego ciało momentalnie zesztywniało.

            Poczułam jak jego dłonie, łapią za moje i ściskają je lekko. Moje serce chyba stanęło, gdy popatrzyłam na jego zmieszaną twarz. Od razu wiedziałam, że Davin mówił prawdę. Mogłam być tego pewna.

            - Świetnie – syknęłam i ominęłam go, ruszając w stronę salonu. Zręcznie złapałam kluczyki od samochodu, leżące na małym, szklanym stoliku.

            - Odezwij się, gdy postanowisz być ze mną do końca szczery – Odwróciłam się w jego kierunku. Jego duże dłonie zaczepiły moją talię, chcąc mnie przyciągnąć ku sobie, jednak wyrwałam się szybko i wychodząc trzasnęłam drzwiami.

*

            - Słyszałem, że Jasmine znów wraca do pracy. – Jego dźwięczy głos rozległ się w pustym pomieszczeniu, docierając do słuchawki telefonu.

            - Jako paparazzo? Jesteś pewien? – Mark Wanford odświeżył swoją pamięć, a kiedy przed jego oczami pojawiła się drobna dziewczyna z długimi kasztanowymi włosami, zamarł na chwilę. Co się stało, że znów zgłębiała się w ten świat? Dobrze wiedział, że przeszła na drugą stronę barykady i znalazła się w zupełnie innym świecie.

            - Nie wiem, czy jako paparazzo, ale słyszałem plotki, że znów zgłosiła się do swojej ciotki.

            - Czemu mi o tym mówisz?

            Davin zasępił się na chwilę. Właściwie sam tego nie rozumiał. Gdy zobaczył ją tego poranka, zamienił z nią kilka słów, nie mógł sobie wybić jej z głowy. A kiedy dotarła jeszcze do niego ta informacja… Musiał się z kimś nią podzielić. Nie mógł jej trzymać tylko dla siebie.

            - Pomyślałem, że może cię to zainteresować. Tak po prostu – odpowiedział w końcu, w odpowiedzi słysząc długie westchnięcie.

            - Davin, nie zrobię już więcej z tobą interesu, nie ma na to szans – mężczyzna wytłumaczył spokojnie.

            - Nie namawiam cię do tego. – Brunet nerwowo oblizał wargę. – Sam to zrobię – powiedziawszy to, szybko nacisnął czerwoną słuchawkę i opuścił zaciśniętą dłoń.

            Popatrzył w przestrzeń. Sam nie wiedział czemu, ale zawsze Jasmine stwarzała mu dobry pretekst do interesów.

*

            Odkąd pojawiłam się w mieszkaniu Melody, zastanawiałam się nad tym, co się wydarzyło i jak łatwo każda sytuacja może się skomplikować. Wystarczy taki Davin, który zasieje ziarno niepewności i awantura gwarantowana. Jak on to robi, że nawet kiedy znika z mojego życia, wciąż zakłóca jego przebieg?

            Wyciągnęłam się na łóżku Melody, leżąc na brzuchu. Chwilę później zmieniłam jednak pozę, gdyż moje ręce zdrętwiały i nie miałam już nic, co mogłoby podtrzymywać moją ciężką, przepełnioną myślami głowę. Jęknęłam przeciągle i przewróciłam się na plecy.

            - Jasmine, nie myśl o tym ciągle.

            Gdzieś z tyłu wydobył się głos Melody, a ja tylko ponownie westchnęłam ciężko. Jak miałam o tym nie myśleć?!

            - Po prostu nie wiem, co mam zrobić – stwierdziłam uczciwie.

            - A musisz cos w ogóle robić? Tom miał dobre intencje – powiedziała, po czym pojawiła się u mojego boku. Wiedziałam, że darzyła Toma sympatią, momentami bałam się, że za chwile to on będzie jej najlepszym przyjacielem, a nie ja. O zgrozo. – A teraz wstawaj – rozkazała.

            Spojrzałam na nią spod przymkniętych powiek, w końcu jednak uniosłam się na łokciach, a potem przeszłam do pozycji siedzącej. Krok po kroku odzyskiwałam odpowiednią pozycję i ład w głowie.

            - Bardzo ładnie – skomentowała mój powrót do życia. – W nagrodę za dobre zachowanie masz niespodziankę! – powiedziawszy to, wyciągnęła zza pleców duże opakowanie i łyżeczkę.

            - Mel, jest przecież zima!

            Lody jednak zawisły przed moimi oczami, a ja z lekkim uśmiechem sięgnęłam po nie i od razu poczułam się lepiej. Cóż, nie twierdzę, że to najlepszy sposób rozładowywania napięcia, jednak w moim przypadku działał aż zbyt dobrze. Z tego powodu otworzyłam wieczko i zatopiłam łyżeczkę w masie o smaku toffi.

            - Lepiej? – spytała, a ja wyczułam w jej głosie nutę zmartwienia.

            - Tak, jest dobrze – powiedziałam, gdyż wiedziałam, że ta sytuacja nie może mnie tak łatwo złamać. Do tej pory przetrwałam już tyle, że fakt, iż mój chłopak za moimi plecami opłacał Davina nie powinien mnie szokować, ja jednak szokuje. Powinnam po prostu z pewnością siebie przetrwać to i nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. Mimo wszystko, Tom powinien jednak dostać nauczkę chociażby za oszukiwanie mnie.

            - Dzięki, że mnie uleczyłaś – spojrzałam na nią ciepło, obserwując jej twarz i ciemne włosy, w nieładzie rozrzucone po ramionach.

            - Zawsze do usług – zaśmiała się i w tym momencie rozdzwonił się mój telefon. Byłam przekonana, że to Tom, dlatego bardzo powolnym ruchem moja ręka sięgnęła po komórkę leżącą dosłownie tuż obok mnie. Moje serce już podchodziło do gardła, kiedy leniwym wzrokiem miałam spojrzeć na wyświetlacz. Nie odbiorę, obiecałam sobie. Gdy w końcu przeczytałam, kto dzwoni, zerwałam się na równe nogi. To nie był Tom!

            - Halo?

            Melody spojrzała na mnie zdziwionym wzrokiem, pewna, że właśnie rozmawiam z gitarzystą.

            - Dzień dobry, pani Metz. Właśnie zwolniło się mieszkanie, na które tak pani czekała. Czy nadal jest pani zainteresowana? – kobiecy głos spowodował wielki uśmiech na mojej twarzy.

            - Tak, oczywiście – odpowiedziałam na tyle spokojnym głosem, na jaki było mnie stać.

            - Kiedy mogłaby pani podjechać podpisać umowę?

            - Mogę nawet teraz!

            - W takim razie zapraszam - usłyszałam i z wielkim uśmiechem rozłączyłam się.

            - Co jest? Davin dzwonił, żeby powiedzieć, że jednak kłamał? – spytała Melody, ciągle obserwując moje żwawe ruchy i bieganie po pokoju w celu zebrania swoich rzeczy.

            - Lepiej! – zatrzymałam się na chwilę, patrząc na nią z uniesioną głową. – Odzyskuję swoje mieszkanie.

            Kiedy tylko włożyłam do torby wszystkie rzeczy, które w między czasie rozrzuciłam po łóżku i wokół niego, ruszyłam do przedpokoju. Złapałam swoje buty i szybko wciągnęłam je na nogi. Zarzuciłam płaszcz i owinęłam się szalikiem.

            - Jeszcze raz dzięki – powiedziałam i krótko przytuliłam ją przed wyjściem.

            Gdy tylko drewniane drzwi zatrzasnęły się za mną, poczułam chłód wiejący z dołu klatki schodowej. Moje nogi ledwo dotykały stopni, kiedy czując wciąż buzującą we mnie ekscytację, zbiegłam na dół. Mimo, że było jeszcze dość wcześnie, na dworze zrobiło się już ciemno i tylko latarnie oświetlały ulicę.

            Droga do mojego starego, przyszłego mieszkania ciągnęła mi się w nieskończoność. Cały Berlin, a przynajmniej część przez którą przejeżdżałam, unieruchomiły korki. Można by przypuszczać, ze ludzie przyzwyczaili się już do panującej na zewnątrz aury, której śnieg stanowił nieodłączny element, jednak sytuacja na drogach temu przeczyła. Gdy jednak przebrnęłam przez dwa  najbliższe skrzyżowania, okazało się, że w pozostałej części miasta ruch wygląda tak jak zawsze. Moje podekscytowanie jednak już zmalało, gdy podjechałam pod wysoką, starą kamienicę.

            Nie wiem, co mnie tak ciągnęło do tego miejsca, tej kamienicy i mieszkania w niej, ale zawsze tu wracałam. Ostatnio wręcz walczyłam, aby tu powrócić, a przecież łączyło mnie z tym miejscem tyle wspomnień – tych złych, jak i dobrych. Planowałam jednak stworzyć nowe wspomnienia i te złe zastąpić nimi.

            Opuściłam samochód i z westchnięciem rozejrzałam się dookoła. Po prawej stronie właśnie ktoś zaparkował ciemny samochód. Spuściłam na chwile głowę, aby zamknąć drzwi. W tym samym czasie usłyszałam, trzaśnięcie drzwi sąsiedniego pojazdu. Zakręciłam kluczykami na palcu, zaraz jednak schowałam je do kieszeni.

            Przechodząc na drugą stronę ulicy, rozejrzałam się w jedną i druga stronę. Zauważyłam tylko kobietę z małym dzieckiem, opatrzonym w grubą czapkę i rękawice, a także wysokiego ciemnowłosego mężczyznę, w czarnym, dość eleganckim płaszczu. Jego włosy lekko kręcone opadały na twarz. Z lekkim uśmiechem ruszyłam przez ulicę, jednak z każdym kolejnym krokiem prawda docierała do mnie z uderzającą siłą. Gdy byłam już pod wejściem do kamienicy, zatrzymałam się. Mój oddech stał się płytki i poczułam jak pocą mi się dłonie. Nie chcąc by moje zachowanie stało się podejrzane, schyliłam się, udając, że poprawiam coś przy bucie. Raz, dwa, trzy. Uspokój się, Jasmine! Nic nie jest w stanie wyprowadzić cię z równowagi, ani spowodować że będziesz się bać!

            Gdy wstawałam, szybko jednak odwróciłam się, w kierunku zobaczonego wcześniej mężczyzny. Mój wzrok nawet z tej odległości odnalazł piwne tęczówki oczu Davina. W jego ręce coś błysnęło, zanim jednak zdążyłam przyjrzeć się, co to było, umknęłam do klatki i szczelnie zamknęłam za sobą drzwi, czując mocno bijące serce i drżące dłonie.

            Co on do licha tutaj robił?

--------------------------------------------
Wesołych Świąt, miłego czytania :)