•• 2. Tak samo, jak za pierwszym razem

            Siedziałam w swoim nowym samochodzie. Jego intensywny czerwony kolor połyskiwał pod wpływem promieni słońca, przedzierających się zza grubej warstwy chmur, a ja z wielkim skupieniem stukałam paznokciami w kierownicę. Gdy tylko światło zmieniło się na zielone, dodałam gazu i puściłam sprzęgło. Sprawnie ruszyłam ze skrzyżowania, nadal ciesząc się swoim prezentem. Tak, tak, to cacko wiele przeszło, aby w końcu stać się moim samochodem. Muszę przyznać, że Tom zastosował w stosunku do mnie lekki podstęp, jednak nie chciałam się z nim kłócić. Tak czy siak w końcu zgodziłam się na ten niezwykle drogi prezent.

            Denerwowało mnie to, że nic nie robił sobie z moich racji. Nie chciałam, aby kupował mi tak drogocennych rzeczy. Przecież jestem tylko jego dziewczyną, nie żoną! Jestem tylko byłą fotoreporterką, która jakimś cudem zakochała się w gwieździe. Nie chciałam nic, poza jego miłością.

            Znów przypomniałam sobie to krótkie zdanie: „jestem byłym paparazzo”. Jak okrutnie to brzmi! Na mojej twarzy pojawił się lekki grymas. Ciężko było mi myśleć o swojej pracy w czasie przeszłym, bo zaczynało mi się jawić to jako coś nierealnego, coś co nigdy nie mogło się wydarzyć. Ja i paparazzo? No tak, to jednak była prawda. Chciałam czy nie, to się stało, a teraz byłam najsłynniejszą fotoreporterką, która dzięki swojej pracy związała się ze swoim obiektem do fotografowania.

            W dodatku ciągle istniał ten stary przesąd. Nie wygłupiam się! Nadal o nim pamiętałam. Paparazzo, który da się sfotografować jest  krótko mówiąc skończony - nic nie osiągnie i ogólnie ma przechlapane. Zapadło to w mojej psychice tak głęboko, że przypominało o sobie w najmniej odpowiednich momentach. Mimo że nie pracowałam już jako paparazzo i nie zamierzałam już robić w tym zawodzie kariery, to jednak… czułam się przegrana! Moje ambicje głośno się upominały i dawały o sobie znać. Wiem, że już po wszystkim, a moja szansa na bycie dobrym paparazzo umknęła mi między palcami. Nie zmienia to jednak faktu, że wolałabym wykazać się wtedy pewnymi umiejętnościami fotograficznymi, aby pokazać na co mnie stać. Teraz już na pewno byłam na straconej pozycji. Media miają miliony moich zdjęć i jeśli chcą zawsze mogą użyć ich przeciwko mnie! W moim przypadku przesąd zadziałał, jak najbardziej.

            Teraz, gdy studiowałam fotografię, miałam nadzieję, że ludzie będą mnie traktowali poważniej. W końcu nie na marne uczę się optyki i chodzę na zajęcia artystyczne. Oby stary przesąd dotyczył tylko paparazzi, a nie całej reszty fotografów. Po czasie jaki spędzę na uczelni, chcę coś robić w tym samym kierunku i spełnić się jako profesjonalistka!

            Zaparkowałam pod niskim, odrapanym budynkiem. Nic nie wskazywałoby, że w środku toczy się prawdziwy artystyczny bój. To tylko pozory! Dobrze zdawałam sobie sprawę z tego, że od tego jakie zrobię pierwsze wrażenie, mogą zależeć moje ewentualne praktyki i praca, którą usilnie chciałam znaleźć. Męczyło mnie mieszkanie z rodzicami i brak pieniędzy na swoje podstawowe wydatki. Zamierzałam oszołomić swoją osobą jedno z najsłynniejszych berlińskich studiów! „Art Of Berlin”, nadciągam!

            Szybko zamknęłam samochód i wygładziłam obcisłą czarną sukienkę, sięgającą do moich kolan, która znajdowała się tuż pod ciepłym płaszczykiem i chustą. Z wielką precyzją poprawiłam ciemne włosy i wyprostowałam się dumnie, czując, jak moje plecy naprężają się z niecodzienną mocą. Zerknęłam na okolicę, która mnie otaczała. Tak, tak… już czuję, że niedługo zagrzeję tutaj miejsce. Mój mały, nowy samochód idealnie wpasował się w otoczenie i wciskał się w każdą małą lukę na zatłoczonym parkingu. Sądzę, że tej okolicy potrzeba już tylko mnie! Uśmiechnęłam się pod nosem i słysząc stukanie moich obcasów, ruszyłam do środka.

            Gdy tylko uchyliłam drzwi przywitał mnie skromny, ale jednak zadbany hol. Minęłam biuro ochrony i powoli podążyłam w głąb korytarza, zastanawiając się, czy trafię w odpowiednie miejsce. Z błyskiem w oku przyjrzałam się tabliczce, która informowała mnie, że powinnam udać się do pokoju numer dziesięć. Rozejrzałam się, szukając go. Nie zauważywszy go, wzruszyłam ramionami i ruszyłam dalej, zagłębiając się w kolejne korytarze. Nagle stanęłam na środku i położyłam ręce na biodrach. No dobra, to może być trudniejsze niż myślałam! Czyżby pierwszym testem dla rekrutowanych był test na orientację? Ten kto zdoła dotrzeć do pokoju numer 10 jest przyjęty...

            Uderzyłam się z rozpaczą w głowę. Znajdowałam się w sektorze B, a więc pokój którego szukałam musi być gdzieś blisko. Jeszcze raz szybko przeszłam przez pusty korytarz, a na jego końcu dostrzegłam drzwi. Czując narastający we mnie stres, uniosłam dłoń i po chwilowym wahaniu, zapukałam trzykrotnie. Nie słysząc odzewu, nacisnęłam srebrną klamkę i wsunęłam się do środka, zauważając mężczyznę w średnim wieku.

            - Dzień dobry – uśmiechnęłam się lekko i przygryzłam wargę.

            - Proszę usiąść. – Wskazał na krzesło przed jego biurkiem, a ja z pełną powagą przycupnęłam na nim. – Nazywa się pani…?

            - Jasmine Metz – pośpieszyłam z odpowiedzią. – Zgłosiłam się do państwa w sprawie pracy.

            Mężczyzna zerknął na mnie, ciekawsko unosząc jedną brew wyżej. Po chwili zacmokał dwukrotnie, z ust tworząc zabawny dziobek. Nie tracąc swojej miny, zaczął przeglądać mój formularz zgłoszeniowy. Po chwili odłożył papiery i zerknął na mnie przeszywająco, splatając dłonie.

            - Panno Metz, czy zdaje sobie pani sprawę z tego, czym jest „Art Of Berlin”? - W jego głosie wyczuwałam pewien dystans, przez co wystraszyłam się lekko. Ale spokojnie… opanuję sytuację.

            - Oczywiście, to studio fotograficzne w Berlinie, które cieszy się dużym uznaniem. Ja także bardzo je szanuję, dlatego chciałam skorzystać z doświadczenia, które państwo posiadają. – Wciągnęłam głęboko powietrze, czekając na jego reakcję.

            - No właśnie, ta renoma jest nam bardzo potrzebna. Chyba rozumie pani, że przyjąć do nas możemy tylko najlepszych, a pani… no cóż, paparazzo? Tak, tak… ja także znam tę historię. – Uśmiechnął się przepraszająco na widok mojej zaskoczonej miny.

            - To nie powinno mieć związku – wypaliłam, nie mogąc uwierzyć, że praca paparazzo rzutowała teraz na pracę fotografa studyjnego! Przecież to zupełnie inna bajka, tutaj się sprawdzę, tutaj się wykażę! Nie wykrzyczałam jednak tego na głos, zachowując zimną krew i swoją godność.

            - Przykro mi, ale nie mogę ryzykować – odezwał się ponownie i wstał, jakby nakazując mi zrobienie tego samego. Poniosłam się, patrząc na niego wzburzonym wzrokiem. Zalała mnie fala gorąca, a moje dłonie ze zdenerwowania były roztrzęsione i spocone.

            - Nie żałowałby pan – odezwałam się jeszcze, jednak widząc, że nie osiągnę żadnego skutku, czym prędzej opuściłam pomieszczenie. Czując, że moje ręce drżą, mocniej zacisnęłam je na torebce. Cóż, ceniłam chociaż szczerość z jego strony. Nie obwijał w bawełnę, tylko bezpośrednio przeszedł do sedna sprawy. Spuszczając głowę, szybkim krokiem ruszyłam do wyjścia. Tym razem odnalazłam się pośród tysiąca korytarzy i drzwi. Jedne prowadziły do biur, inne do sal fotograficznych. Studio 1, studio 2, studio 3… ile ich? Niestety już więcej się tutaj nie znajdę. Moja noga prawdopodobnie nigdy więcej nie przekroczy tego progu. Trudno!

            Z rozmachem uderzyłam dłonią w szklane drzwi i przedostałam się na zewnątrz. W moje policzki od razu uderzył powiew zimnego powietrza. Wzięłam gwałtowny wdech i westchnęłam cicho, opierając się o ścianę budynku. Cóż… ta rozmowa nie poszła zbyt dobrze. Czułam, że może wydarzyć się coś takiego. Zdawałam sobie sprawę z tego, że mam teraz trochę przechlapane w tym biznesie, nikt jednak nie zdawał sobie sprawy z tego jak bardzo. Gdyby chodziło o inną osobę, pewnie bez większych problemów dostałaby chociaż praktykę, przecież miałaby tylko pomagać i odwalać robotę, której innym nie chciało się wykonać! Ale nie… ja to ja.

            Zamiast zastanawiać się nad tym, gdzie teraz powinnam się zgłosić i gdzie znaleźć pracę, natychmiastowo ruszyłam samochodem. Zacisnęłam ręce na kierownicy. Pójdę tam, gdzie na pewno mnie zechcą! A może nie? Walić to! Nie mają wyjścia, tym razem ja będę stawiała warunki! Gdy odchodziłam powiedzieli, że będą na mnie czekali. A więc będę. Córka marnotrawna powróci tam, gdzie jej miejsce. Co z tego, że nie wychodziło mi to tak, jak powinno? Czułam, że tym razem wszystko będzie szło po mojej myśli, w końca jestem coraz bogatsza w doświadczenia i wiedzę o sprzęcie.

            No dobrze, przyznam, że w tym momencie buzowała we mnie złość. Nie byłam w stanie myśleć trzeźwo, jednak zdecydowałam się i nic ani nikt mnie przed tym nie powstrzyma.  

            Gdy tylko stanęłam przed dobrze znanym mi budynkiem, przeszłam przez chodnik, który jeszcze jakiś czas temu często przemierzałam. Zerknęłam na okna, w których nigdy nie były zawieszone firanki i uśmiechnęłam się do siebie. Może nie wszystko jeszcze stracone. Z tego co wiem, nie ma konkretnego określenia, w jakim miejscu mamy mieć praktyki, które chciałabym odrobić wcześniej. Myślę, że tutaj oprócz samego asystowania, gapienia się w monitor i robienia innych nudnych rzeczy, zdołałabym zarobić także trochę pieniędzy. Z uniesioną głową poszłam prosto pod gabinetu ciotki.

            - Dzień dobry. – Uśmiechnęłam się, gdy tylko zobaczyłam blond loczki, które kołysały się obok pulchnej twarzy starszej kobiety.

            - Witaj Jasmine.

            Jej twarz rozpromieniała na mój widok. Była taka jak zawsze. Zerkając na jej szeroki uśmiech, myślałam nad tym, że zaczyna się tak samo, jak za pierwszym razem. Oby tylko nie wyprowadziło mnie to w pole!

*

            - Co zrobiłaś?

            - Tom, nie myślałam wtedy trzeźwo.

            Westchnęłam ciężko, patrząc w jego brązowe oczy. Mówiłam prawdę. Nie wiem, co mi do głowy strzeliło. Jednak… gdyby się dłużej nad tym wszystkim zastanowić, to może być dobry pomysł, tylko że jeszcze nie wiem, jak wszystko ze sobą pogodzę.

            - Byłam bardzo zdenerwowana. Jak ktoś w ogóle mógł zasugerować, że moje niepowodzenia jak paparazzo przekreślają mnie jako fotografa? No jak?!

            Ukryłam twarz w dłoniach, siedząc na miękkiej sofie. Poczułam, jak jedna jego dłoń wkrada się na moje plecy i masuje delikatnie mój kark. Po chwili zerknęłam na niego i uśmiechnęłam się ciepło.

            - Przecież wiesz, że to niczego między nami nie zmieni – mruknęłam cicho i dotknęłam delikatnie jego miękkich ust.

            - Ale jak to będzie? Będziesz mnie fotografować, czy jednak chodzić ze mną po czerwonym dywanie?

            Spojrzał na mnie, uśmiechając się pobłażliwie. Jęknęłam głośno i oparłam głowę o jego ramię.

            - Jakoś to pogodzę, obiecuję – szepnęłam, jednocześnie zastanawiając się, jak to u licha zrobię? Nadal nie miałam pojęcia, czy to… jest możliwe.

            - Może ja ci pomogę znaleźć jakąś dobrą pracę?

            Momentalnie wyprostowałam się, spoglądając na niego wzburzona.

            - Nie ma mowy.

            - Ale Jasmine… Nie musisz pracować jako paparazzo, tylko pozwól sobie pomóc.

            - Tom! – podniosłam stanowczo głos. – Najpierw kupujesz mi drogi samochód, a teraz chcesz uruchamiać kontakty. Doceniam to, ale chcę coś zrobić sama! – wytłumaczyłam i założyłam ręce na piersi. – To że jesteś gwiazdą, nie znaczy, że musisz gwiazdorzyć przede mną – burknęłam jeszcze, odwracając wzrok. Gdy tylko to powiedziałam, usłyszałam jak gniewnie wypuszcza powietrze.

            - Ale jesteś uparta, przecież wiesz, że… - Popatrzył na mnie, łapiąc gwałtownie powietrze. Zabrakło mu słów, widziałam to w jego bezradnym spojrzeniu, którym próbował przekazać mi wszystko.

            Westchnęłam ciężko, znów chowając twarz w dłoniach. Miał rację, ja jednak byłam uparta. Chciałam poradzić sobie sama, chciałam coś osiągnąć! Spróbuję… przecież to tylko dorywcza praca, a przy okazji odbębnię kilka godzin praktyki, prawda?

            - Przepraszam. – Ułożyłam się na jego klatce piersiowej, wciągając męski zapach. Dobra, trochę przesadziłam z tym gwiazdorstwem. Nie chciałam tak wybuchnąć, ale dzięki temu Tom musiał pamiętać, iż ciągle mam na niego oko. Jeśli tylko sława uderzy mu do głowy, ode mnie pierwszej się o tym dowie. Właściwie to miałam wrażenie, że okres upajania się sukcesem miał już za sobą. Te wszystkie panienki, które zaciągał do łóżka były tego przykładem. Jako nastolatek zachowywał się lekkomyślnie, chciał wykorzystać każdy dzień i każdą chwilę. Teraz wiedziałam, że jego serce bije dla mnie, a on sam stał się bardziej dojrzały. Cieszyłam się z tego. Czułam, że mam w nim wsparcie, jakiego nawet nie oczekiwałam.

            - Bill szykuje dla ciebie małą imprezę – szepnął w moje włosy, gładząc mnie delikatnie po plecach.

            - Hm? – mruknęłam, nie rozumiejąc, o co chodzi.

            - Spóźnione urodziny, w weekend – wytłumaczył, a ja zaśmiałam się cichutko.

            - Moje urodziny były najlepsze ze wszystkich – wyznałam i zerknęłam na niego, nie mogąc powstrzymać cwanego uśmiechu. W końcu spędziliśmy je tylko w dwójkę.

            Jego oczy roziskrzyły się, kiedy oblizał spierzchnięte wargi, patrząc na nie uważnie.

            - Pomimo tego, że prawie nie urwałaś mi głowy z powodu prezentu – zarechotał cicho, a ja szturchnęłam go w bok.

            - Nie mów, że tobie się to nie podobało.

            - Podziękowanie było najlepsze ze wszystkich.

*

            Popatrzył uważnie na czarnowłosą dziewczynę, zastanawiając się, czy ona właściwie wie, co robi. Jeśli nawet wiedziała, to nie do końca zdawała sobie sprawę z konsekwencji! Tak, to musiało być to!

            Westchnął i pokręcił przecząco głową. Nie mógł się na to zgodzić. Tak, to on chciał zrobić małą imprezę, aby odstresować siebie i zespół w związku z wydaniem nowej płyty. Nadarzyła się idealna okazja - urodziny Jasmine, dlaczego więc nie zaszaleć? Bo chciał zaszaleć, ale chyba nie aż tak!

            - Melody, a jeżeli ona przyprowadzi posiłki? – syknął dzieląc ciszę, jaka wytworzyła się między nimi. Nie była to jednak niezręczna cisza. Odkąd Bill poprzysiągł bycie jedynie przyjacielem dla Mel, wszystko się ułożyło i ciężka atmosfera opadła. Teraz starał się widzieć w niej jedynie fajną dziewczynę, przyjaciółkę Jasmine, no czyli oczywiście bardzo ładną dziewczynę, do której nie mogło go przywiązać żadne silniejsze uczucie.

            - Bill, pójdziemy i wyczaimy jej intencje. Tak samo zrobimy z następną. To ma być impreza, potrzeba więcej ludzi! Nie możecie być tylko wy i wasi ochroniarze! – Jej dźwięczny głos dotarł do jego uszów.

            Chyba tak bardzo przyzwyczaił się żyć pod kloszem, że zapomniał już o poznawaniu nowych ludzi.

            - I tak oni wszyscy wiedzą, że Jasmine jest z Tomem, sam pomyśl. Nie będzie tak źle. – Z uśmiechem wzruszyła ramionami.

            - Tak, ale oni wszyscy wparują do mojego domu!

            - Do twojego, bo jest wystarczająco duży i przestronny. A tak nawiasem mówiąc, to nie jest tylko twój. Jest też Toma, a on jest chłopakiem Jasmine. Nie masz nic do gadania. Wiedziałam, ze lepiej było omówić to z nim! – Teatralnie podparła dłonią policzek i wywróciła oczami.

            - Niech ci będzie – burknął w końcu, zerkając na jej uszczęśliwioną, wygraną twarz. – Nie ciesz się tak. Zobaczymy co z tego wyjdzie!

            Zanim zdążyła się odezwać choćby słowem, wysiadł z samochodu i rozejrzał się po okolicy. Nie mógł założyć ciemnych okularów, w końcu była zima, dlatego właśnie nie pomalował oczu i nie formował żadnej wymyślnej fryzury, mając nadzieję, że nikt go nie pozna. Nie miał zamiaru użerać się jeszcze z tymi pasożytami, wystarczyła mu Melody. Ona skutecznie zużywała pokłady cierpliwości i samokontroli, jakie w sobie odnajdował.

            - Idzie! – odezwała się podekscytowanym głosem. – Jasmine opowiadała mi o niej, to musi być ta!

            Zanim zdążył ją powstrzymać podbiegła do dziewczyny, zatrzymując ją tuż obok jego srebrnego audi.

            - Margo Luft? – Usłyszał jej głos, tonący pośród szumu ulicy. Zerkając w jej stronę schował dłonie głębiej do kieszeni. Było zimno.

            - Tak, to ja.

            - Chcielibyśmy zaprosić cię na imprezę urodzinową Jasmine! Ufamy, że nie przyprowadzisz znajomych fotoreporterów, bo to impreza zamknięta – wystrzeliła jak z karabinu, a on tylko pacnął się dłonią w czoło. Czy ona w ogóle nie potrafi być… ostrożniejsza? Czując, że musi pilnować całego porządku, wolnym krokiem okrążył samochód i stanął na chodniku.

            Jego wzrok wreszcie skupił się w jednym miejscu. Uchylił usta, aby coś powiedzieć, ale nie mógł.

            - Bill – Melody szturchnęła go w bok. – Jaki wy tam macie adres?

            Jej pytanie świsnęło gdzieś tuż obok jego ucha. On jednak nie zwrócił na to uwagi, gdyż jego oczy zatrzymały się w jednym punkcie. Stał z rękoma wciśniętymi w kieszenie i analizował. Blond włosy, farbowane, jednak to nie odbierało jej uroku. Loki… wyglądały tak miękko, że miał ochotę wziąć je w dłoń i potrzymać przez chwilę. Piwne oczy połyskiwały zza grubego szalika. Zgrabny nosek zrobił się już czerwony, a cała skóra promieniała jasnością.

            - Nie zwracaj na niego uwagi. – Mel machnęła ręką. Widocznie Bill nie okazywał chęci do żadnej pomocy. 

            - Później dacie mi znać. – Uśmiechnęła się dziewczyna, a młodszy bliźniak pobladł.

            - Dobry pomysł – zgodziła się Melody, żegnając koleżankę Jasmine z byłej pracy. – A ty co? Źle się czujesz, czy się zakochałeś? – spytała zupełnie nieświadoma niczego, kiedy Margo już oddaliła się o kilka kroków.

            Blondynka zerknęła za nimi zaciekawiona, jednak ani przez chwilę nie sprawiała pozorów zawodowego paparazzo, co dało się wytłumaczyć tym, że zajmowała się składaniem magazynu. Nie była żadną fotoreporterką.

            - Chodźmy. – Bill nagle ocknął się i pokręcił gwałtownie głową, chcąc oddalić od siebie natrętne myśli.

            - Mamy kolejną osobę, która do nas wpadnie. Widzisz Bill, ty tchórzu, nie było się czym stresować. – Melody uśmiechnęła się zadowolona ze swojego zwycięstwa. Po chwili wsiadła do samochodu.

            - Masz rację. – Usłyszała Billa. Zerknęła na niego zdziwiona, nie rozumiejąc dlaczego nagle się z nią zgodził.

            - Twój brat to jest jednak bardziej kompetentny – mruknęła, jednak nawet nie zwrócił na to uwagi, ruszając samochodem spod budynku. 

___________________________________
Czy ktoś to czyta? xD