•• 1. W letniej mgle

[Joe Jonas - Just In Love]

              Cholera, przeklęłam w myślach.

            Głowa coraz bardziej zsuwała się po ręce, która była moją ostatnią w tej chwili podporą. Oczy zamykały się pod wpływem nużącego głosu siwego mężczyzny. Jego lekko zgarbione plecy, wydawały się nosić ciężar całego długiego życia, podczas którego zetknął się z już niejedną sytuacją i zdobył wiele cennych doświadczeń. Krótki wskaźnik, który trzymał w pomarszczonej dłoni, raz po raz ze świstem przecinał powietrze, budząc jego licznych słuchaczy z otępienia. Ziewnęłam przeciągle, przykrywając dłonią usta. Poprawiłam długie, kasztanowe włosy, które opadały na moje ramiona. Duże, zielone oczy przymknęły się ponownie. Zebrałam w sobie całą siłę, jaką posiadałam, aby chwilowo wzmóc czujność. Moja ręka bezwiednie powędrowała w kierunku srebrnego długopisu, chwytając go zręcznie. Krótkimi słowami zapisałam kolejną tego dnia notatkę. Zapamiętam wszystko, mówiłam sobie, tłumacząc brak zrobionych notatek, jednak rozsądek podpowiadał mi, że mogę nie mieć tak świetnej pamięci, jaką starałam się sobie wmówić.

            - Dziękuję państwu za uwagę. – Z półsnu wyrwało mnie to krótkie zdanie. – Chciałem tylko przypomnieć, iż niedługo będą musieli państwo przygotować projekt.

            Momentalnie mój umysł stał się bardziej trzeźwy, a myśli czyste. Przeciągnęłam się, podnosząc z krzesła. Uśmiechnęłam się do koleżanki obok. Dobrze wiedziałam, że była tak samo zadowolona końcem wykładów, jak ja. Jej policzki znów nabrały rumianej barwy, gdy z zainteresowaniem spojrzała na swojego towarzysza. Po chwili jednak obróciła się w moją stronę i bezradnie wzruszyła ramionami. To była Greta. Jej płomiennorude włosy i piegi zawsze wyróżniały się z tłumu.    

            - Zagadaj do niego – szepnęłam, przysuwając się do niej bliżej i trącając ją ramieniem.

            - Coś ty… to sytuacja bez wyjścia – stwierdziła, przeciągając lekko samogłoski.

            - Tylko tak ci się wydaje – zaoponowałam.

            Po chwili jednak uśmiechnęłam się z rozmarzeniem, przypominając sobie, kto dziś będzie na mnie czekał. Przez moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz, więc czym prędzej złapałam Gretę za rękę i pociągnęłam w kierunku wyjścia z przestronnego pomieszczenia. Z uwagą zeszłam po schodkach prowadzących do rzędów siedzeń, ustawionych na planie półkola. W miejscu zwyczajowego środka koła stało zaś biurko profesora a także multimedialna tablica.

            - Może poszłabyś dzisiaj ze mną na kawę? Przyda mi się otrzeźwienie po tym jakże interesującym monologu.

            - Nie mogę – pokręciłam przecząco głową, kierując się w stronę dziedzińca. Zatrzymałam się na chwilę, aby móc opatulić się ciepłą kurtką i wsunąć na ręce rękawiczki. Greta również zaczęła się ubierać. – Mam spotkanie – uśmiechnęłam się do niej, a moje policzki pokrył nieodłączny rumieniec.

            Zawsze tak się działo, kiedy mówiłam o Tomie. Zdawałam sobie sprawę z tego, że niecodziennością jest spotykać się z gwiazdą. Dla moich kolegów i koleżanek ze studiów mogła to być dziwna sytuacja, dlatego wolałam nie poruszać tego tematu. Większość osób udawała, że nie poznaje mnie z pierwszych stron gazet, jednak nie wierzyłam tym pozorom. Mimo wszystko wolałam to, niż ostentacyjne, ciekawskie lub wrogie spojrzenia w moim kierunku. Wtedy byłam wręcz pewna, że znają moją historię. Historię fotoreporterki, która wpadła na czerwony dywan prosto pod nogi swojej przyszłej miłości. Każdy na pewno wiedział, że rzuciłam tę pracę, zdradzając swoich ludzi i przechodząc na drugą stronę barykady, aby wraz z Tomem wstąpić na czerwony dywan. Tak… Gazety nieźle się rozpisały. Nigdy nie pomyślałabym, że to taka sensacja. Jednak w dobie braku skandali i ryzykownych zachowań celebrytów każdy ciekawy temat jest na wagę złota. Tak właśnie było wtedy.

            Media szczegółowo rozpisały się na temat naszego związku. Ja i Tom byliśmy topowym tematem. Jedni mówili o księciu, który wybrał kopciuszka jako swoją wybrankę, inni o krwiożerczym lwie, który upolował owieczkę. Ja oczywiście byłam tym lewem – paparazzo, który dopadł swoją ofiarę. Jedni dodawali do artykułów o nas szczyptę romantyzmu i słodyczy, inni nutę dramatyzmu. W zależności od tego, którą gazetę wzięło się w rękę, można było poznać inną wersję tej samej historii. Tak naprawdę jednak media opisały tylko namiastkę tego, co działo się w naszym życiu od pamiętnego spotkania na czerwonym dywanie. Od tamtego czasu przeżyłam burzliwy związek z Davinem, przed którym tak właściwie uratował mnie Tom. Nam razem też nie było łatwo. Okazało się, że nie tylko Davin był w naszej opowieści czarnym charakterem. Nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy, a paparazzi czatowali na nasz błąd. Szczególnie jeden z nich – Mark Wannford. Gdy do tej dwójki dorzucimy jeszcze Davida Josta, mamy mieszankę wybuchową, przez którą ledwo uniknęłam katastrofy.

            Ocknęłam się, gdy poczułam dłoń Grety na swoim ramieniu.

            - W takim razie pędź do swojego księcia. – Uśmiechnęła się do mnie promiennie.

            Greta była osobą, dla której taki związek wydawał się niemal normalnością. Gdybym nie wiedziała, jak bardzo nieśmiała jest w stosunku do mężczyzn, którzy jej się spodobali, pomyślałabym, że sama była kiedyś w takiej sytuacji.

            - Nie mów innym, proszę.

            - No coś ty, jeszcze tego brakuje.

            - Dzięki – szepnęłam, oddalając się w stronę srebrnego, sportowego audi.

            Tak, Tom zmienił samochód. Kiedy znudziło mu się jego czarne auto, myślałam, że nigdy nie przestanie ich sobie przebierać. Nie narzekałam jednak, bo woził mnie nimi, a nawet pozwolił mi się przejechać jako kierowca. Wciskając pedał gazu, miałam wrażenie, że prędkość wbija mnie w fotel, a wszystko naokoło w dziwnym tempie zostaje w tyle. Nie ukrywam, obawiał się o każde swoje cacko, jednak zaufał mi i ja tego zaufania nie zawiodłam!

            Otworzyłam drzwi i wsunęłam się na miejsce pasażera. Od razu wwiercił we mnie swoje czekoladowe spojrzenie. Jego ciemne oczy przysłonięte były firanką gęstych rzęs. W dolnej wardze tak jak zawsze tkwił kolczyk. Dwie małe kuleczki połyskiwały kusząco, a warkoczyki, rozsypane były na szerokich ramionach.

            Przysunęłam się do niego i pocałowałam jego miękkie wargi. Kątem oka wyłapałam jednak jakiś ruch. Zerknęłam w tamtą stronę, nie wiedząc, czego mam się spodziewać. Prawie krzyknęłam, gdy jak duch zza krzaków wyskoczył paparazzo. Kiedyś moi przyjaciele, a teraz wrogowie. No dobrze, bez przesady. Jacy tam z nas byli przyjaciele? Deptałam ich obcasami, jak tylko się dało, aby wygryźć dla siebie miejsce, jednak… każdą grupę łączy jakaś jedność, a także zrozumienie dla swojego zawodu.

            - Nie przejmuj się nim.

            Ciepłe palce wkradły się na mój podbródek i znów skierowały go w swoją stronę, Namiętnie wpił się w moje wargi, jakby na przekór temu facetowi, który wystraszył nas w chwili uniesienia. Zaplotłam dłonie wokół jego szyi, czując przyśpieszony rytm serca. Zdawałam sobie sprawę z tego, że fotograf ma doskonały widok na nasze amory, jednak przez chwilę miałam go gdzieś. Mruknęłam cichutko, oddalając się od niego. Kiedy dotarła do mnie rzeczywistość, rozejrzałam się spłoszona.

            - Powinniśmy stąd szybko odjechać.

            Nie chciałam myśleć o tym osobniku, stojącym przed maską i czekającym na nasz kolejny ruch. Jego twarz wyrażała całkowitą dezorientację. Stał prosto, jedną ręką podtrzymując aparat, a drugą drapiąc się po głowie. Tym razem bardziej przejęłam się, czy nie zauważył nas nikt z uniwersytetu, bo nie chciałam, aby krążyły o mnie jakieś plotki. O ironio… pomimo tego, że stałam się rozpoznawalną partnerką Toma Kaulitza, martwiłam się jedynie o to, aby na uczelni był spokój. Nie chciałam, aby ludzie patrzyli na mnie przez pryzmat mojego związku!

            Nim się zorientowałam, Tom wrzucił pierwszy bieg i z piskiem opon ruszył do przodu. Uh… przymknęłam powieki, żałując, że użyłam słowa „szybko”. Nie chciałam przecież jeszcze bardziej zwracać na nas uwagi, a Tom najwyraźniej testował możliwości swojej zabawki.

            - Zwolniłbyś – mruknęłam, a ten popatrzył na mnie rozbawiony. – Tom, nie chcę zwracać na nas uwagi – powiedziałam z wyrzutem, a ten jak na zawołanie zdjął nogę z gazu, przejeżdżając przez uniwersytecki parking.

            Piętnaście minut później moje nogi dotknęły już kamiennego podjazdu domu Kaulitzów. Czując, jak mróz muska moje policzki, otuliłam się jeszcze bardziej swoim kolorowym szalikiem, a ręce wcisnęłam głęboko do kieszeni mojej zimowej kurtki. Poczekałam przy samochodzie, aż Tom dołączy do mnie. Kiedy tylko to zrobił, objął mnie przez materiał grubej kurtki i przyciągnął do siebie. Jego usta dotknęły mojego zimnego ucha, a ja odwróciłam twarz w jego stronę, by móc na niego spojrzeć.

            - Mam dla ciebie prezent, skarbie. – Usłyszałam cichy pomruk i popatrzyłam na niego cwanie. Prezent? Dla mnie?! Ach… już nie mogłam się doczekać!

            - Przecież to jeszcze nie święta. – Opanowałam emocje, aby nie westchnąć jak małe dziecko, czekające na pierwszą gwiazdkę.  

            - Nie, ale twoje urodziny. – Pocałował moje lekko spierzchnięte usta i popatrzył na mnie ciepło. Jego spojrzenie przeszyło mroźne powietrze, zapierając dech w piersiach.

            - Mówiłam ci, że jestem za stara na ich obchodzenie. – Uderzyłam go lekko w ramię. Poprzez gruby materiał, który miał na sobie i tak na pewno nic nie poczuł. – Poza tym… rocznikowo dwadzieścia dwa lata mam już przez jedenaście miesięcy.

            - Ale dopiero teraz je kończysz – mruknął w moje usta. Widziałam, jak powstaje biała para pod wpływem zetknięcia naszych ciepłych oddechów z mroźnym powietrzem.

            - No tak, nie da się ukryć.

            Zaśmiałam się. Po chwili poczułam, jak jego dłoń szybko odszukuje moją. Pociągnął mnie za sobą na drugą stronę domu, nie dając czasu na zaprotestowanie.

            - Tom, wejdźmy do środka, jest cholernie zimno!

            - Nie marudź, zrób mi tę przyjemność. – Westchnął i nie zwolnił, wciąż ciągnąc mnie za sobą.

            - Dobra. Ale jeśli to coś zbyt drogiego, to uduszę cię. Wiesz, że nic od ciebie nie chcę – zaznaczyłam od razu, aby później nie był zdziwiony rozwojem wypadków.

            - To nic, na co nie byłoby mnie stać – wyjawił i uśmiechnął się zadowolony z siebie.

            - Dużo mi to nie pomaga. – Wytknęłam mu język, kiedy odwrócił się na chwilę w moja stronę. Szybkim krokiem przemierzyliśmy chodniczek, który został wyłożony dookoła dużego domu. Po chwili już znaleźliśmy się z drugiej strony budynku, tam, gdzie znajdował się taras i duży zielony trawnik pokryty śniegiem i otoczony wysokimi drzewami.

            - I oto on. – Mogłam się domyślić, że jego szeroki uśmiech i błyszczące z podekscytowania oczy nie wróżą nic dobrego.

            Zamiast wpatrywać się w mojego chłopaka, przeniosłam wzrok dalej. To, co ujrzałam, przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania. Moje usta uchyliły się ze zdumienia, a oczy rozchyliły widząc mały, zgrabny, czerwony samochód marki Cooper. Jego dach był biały, a cały pojazd promieniował nowością. Podeszłam do niego wolnym krokiem i dotknęłam wielkiej kokardy, która znalazła się na jego masce. Opuszki moich palców przejechały po lśniącym lakierze, pieszcząc jego powierzchnię. Był piękny. Ciągle marudziłam, że potrzebny mi samochód, bo nie mogę być ciągle zależna od komunikacji miejskiej i tego, czy Tom znajdzie dla mnie czas. Teraz jednak zaskoczenie przerosło mnie i nie wiedziałam, co robić. Po chwili jednak uniosłam wzrok, spoglądając na szczerzącego się z zadowolenia Toma.

            - Czyś ty oszalał?! – syknęłam, a mój syk przebił się do jego uszu z niezwykłą siłą. 

            - Nie podoba ci się?

            Popatrzył na mnie ze zmartwionym wzrokiem.

            - Jest cudowny, Tom – powiedziałam już spokojniej, gdy zorientowałam się, że zrobiłam mu przykrość. – Ale nie mogę go przyjąć, przecież wiesz!

            - Nie, Jasmine. Nie rozumiem, dlaczego miałabyś tego nie zrobić. Oboje wiemy, że przydałby ci się samochód – wyjaśnił, podchodząc do mnie i łapiąc mnie za ramiona.

            Pokręciłam dynamicznie głową, spuszczając wzrok. Nie ma mowy, żebym go przyjęła. Co z tego, że Tom ma pieniądze? I to dużo pieniędzy? Nie mogę przyjąć tak drogiego samochodu. Nie, nie chodzi o to, co pomyśli sobie Tom. On wie, że go kocham, jednak gazety i inni ludzie mogą odebrać to wszystko w inny sposób. Poza tym chciałabym choć odrobinę cieszyć się normalnym życiem, a co za tym idzie nie powinnam przyjmować takiego prezentu. Dobrze, ze nie kupił mi mieszkania. Uf… od dawna ubolewamy nad tym, że nie możemy znaleźć miejsca dla siebie, bo u mnie w domu ciągle są rodzice, z którymi zamieszkałam, odkąd zrezygnowałam z pracy. Nie wyrobiłam finansowo i niestety znów musiałam wrócić pod ich opiekuńcze skrzydła. Poza tym nie chciałabym obciążać ich obecnością gwiazdy. Pozostawał nam jeszcze jego dom, jednak tam zazwyczaj przesiaduje Bill. Ale postanowiłam sobie, że ten problem niedługo ulegnie rozwiązaniu.

            - Nie, nie, nie! – zaprzeczyłam stanowczo, wymijając go i wracając tą samą drogą, którą ruszyłam. Po chwili poczułam jego dłoń, chwytającą mój nadgarstek. Przyciągnął mnie, odwracając przodem do siebie.

            - Ale Jasmine…

            - Tom, ile razy mam ci to powtórzyć?

            Wyszarpnęłam swoją rękę z jego uścisku i szybko dotarłam do drzwi wejściowych od budynku. Tak, można powiedzieć, że czułam się tutaj jak w domu, dlatego też chwyciłam za klamkę i bez zaproszenia weszłam do środka.

            - Do skutku. – Usłyszałam gdzieś za plecami, na co przewróciłam oczami.

            - Nie lecę na pieniądze. Już raz mnie o to posądzaliście.

            Trzasnęłam drzwiami, a po chwili odwróciłam się z popłochem, sprawdzając, czy nie spowodowałam tym jakiejś szkody. Chwilę za mną pojawił się Tom. Popatrzył na mnie zmęczonym wzrokiem i z krzywą miną na wspomnienie tamtych dni. Oparł się o jasne drewno i założył ręce na piersi.

            - Mówiłem, że tak będzie. – U szczytu schodów pojawił się Bill. – Nie spodobał ci się, prawda? Mówiłem, że trzeba było wziąć zielony!

            Zmroziłam go wzrokiem, czując, że siły mnie opuszczają. To nie o to chodzi! Uderzyłam się ręką w czoło i opadłam na sofę, która stała w gościnnym pokoju.

            - Obaj oszaleliście.

            Zauważyłam tylko, że bliźniacy wymieniają między sobą znaczące spojrzenia, a ja postanowiłam zrzucić wreszcie z siebie grubą kurtkę.

            - Wszystkiego najlepszego, Jasmine. – Uśmiechnął się Czarny, a ja chcąc czy nie odwzajemniłam ten miły gest. Popatrzyłam na Toma, który podszedł i usiadł tuż obok mnie.

            - To ja… zostawię was samych, jadę do Georga. – Bill ocknął się. Jak w popłochu zabrał tylko swój wielki, jak na jego gabaryty, wyszywany sztucznym futerkiem płaszcz i wyszedł. Popatrzyłam na Toma, unosząc jedną brew w geście zdziwienia. Co się stało, że nagle mieliśmy chwilę tylko dla siebie?

            - Poprosiłem go, żeby się ulotnił

            Ciepły oddech Toma omiótł mój policzek, a przez moje ciało przeszły miliony drobnych dreszczy. Po chwili obijał mnie w pasie i pocałował w kącik ust. Spojrzałam na niego badawczo, zakładając ręce na piersi.

            - Nie gniewaj się na mnie. – Do moich uszów doleciał jego lekko zachrypnięty głos, a ja uśmiechnęłam się lekko. Oczywiście nie gniewałam się, ale kiedy przepraszał, robił się taki słodki, że nie mogłam się mu oprzeć. Jego usta ponownie zbliżyły się w moim kierunku, więc dotknęłam dłonią jego policzka i przesunęłam palcami po jego jednodniowym zaroście.

            - Kocham cię – szepnęłam, zerkając w jego roziskrzone pożądaniem oczy.  

            Po chwili naparł na mnie odważniej, sprawiając, że położyłam się na kanapie, czując ciężar jego ciała. Zaśmiałam się krótko, kiedy jego dłonie podrażniły moją wrażliwą skórę i objęłam jego kark, przyciągając go bliżej siebie. Czując rozgrzane wargi, przylegające do moich, przymknęłam z rozkoszą oczy. Po chwili spojrzałam przytomnie na jego gładką twarz.

            - Twój samochodzik za tobą tęskni – wyznał, a ja przewróciłam oczami. – Nawet go dobrze nie obejrzałaś – stwierdził z wyrzutem, a ja uśmiechnęłam się do niego ciepło.

            - Masz rację, chyba powinnam była to zrobić – szepnęłam, oddychając ciężko. Pocałował mnie krótko, po czym podniósł się z sofy i wyciągnął w moją stronę dłoń. Popatrzyłam na niego uważnie, śledząc jego ruchy. Co on znowu wymyślił?

            - No… - mruknął. – Chodź go obejrzeć.

            Pokręciłam wymownie głową, jednak posłusznie, nie chcąc być taka niedobra, jak dotychczas, uniosłam się z siedzenia. Złapałam jego rękę i pozwoliłam poprowadzić się w stronę drzwi od tarasu. Gdy tylko uchylił je, wymknęliśmy się na zewnątrz, a w moje ciało uderzyła fala zimna. Szybko jednak przemierzyliśmy odległość, jaka dzieliła nas od tego małego, czerwonego cacka. Moja skóra nie zdążyła nawet zareagować na gwałtowną zmianę temperatury. Otwierając drzwi od samochodu, nie mogłam przestać się uśmiechać. Kupił go dla mnie, specjalnie dla mnie!

            Wsunęłam się szybko na miejsce kierowcy, skrywając się za przyciemnionymi bocznymi szybami i przejechałam dłonią po okrągłej kierownicy. Zagryzłam wargę i przemierzyłam wzrokiem wszystkie liczniki, wskazówki i wyświetlacze, które ciągle były w stanie spoczynku. Nerwowo popukałam paznokciami w tapicerkę i z zadowolonym wyrazem twarzy popatrzyłam na Toma, który wsiadając, od razu odsunął fotel do samego tyłu, aby mieć więcej miejsca.

            - Wiedziałem, że spodoba ci się czerwony. – Wypiął dumnie pierś, a ja roześmiałam się ponownie. Otrzymawszy od niego kluczyk, westchnęłam z przejęcia i uruchomiłam silnik. Nim zdążyłam się zorientować, Tom uruchomił ogrzewanie, rozcierając zmarznięte już ramiona i popatrzył na mnie czule. Przysunął się do mnie na tyle, na ile umożliwiała mu to skrzynia biegów i pocałował moje spragnione jego pieszczot usta.

            - Jest piękny – wyznałam..

            Poczułam, jak jego dłonie przyciągają mnie do siebie bliżej, zadowolone z moich słów.

            - Chodź do mnie – mruknął w moje ucho, a ja zerknęłam na niego z pytającym wyrazem twarzy. Po chwili jednak uśmiechnęłam się szatańsko i w wielkim trudem przetransportowałam swój tyłek na siedzenie pasażera. Pisnęłam cicho, uderzając się w głowę w tym małym samochodzie, jednak nic mnie nie powstrzymało i po chwili już siedziałam na jego kolanach. Pochyliłam się nad nim, wsuwając ręce pod jego bluzę. Od razu poczułam pulsującą krew, która uderzyła mi do głowy. Dłonie zrobiły się ciepłe, pochłaniając gorąco jego ciała. Pomimo ujemnej temperatury na zewnątrz auta, czułam się, jakby w środku wzrosła co najmniej do czterdziestu stopni, a powietrze stało się ciężkie. Była zima, ale ja czułam teraz jedynie podmuchy lata w swoim sercu. Uśmiechnęłam się lekko, czując, jak jego palce dobierają się do moich spodni.

            - Tom…

            Zagryzłam wargę, obserwując jego na wpół przymknięte oczy.

            - Musimy go ochrzcić – stwierdził z szelmowskim uśmiechem, mając na myśli samochód. Dotknął moich pleców, a ja popatrzyłam radośnie w jego ciemne oczy i objęłam go, pozwalając na śmielsze ruchy.

            - A gdy go ochrzcimy, to nie masz wyjścia. Musisz go wziąć – dodał chwilę później. Roześmiałam się tylko, całując przelotnie jego malinowe wargi.